Мне трыццаць тры. Я ўкрыжавана сьветам,
які і сам укрыжаваны мною...
Так ціха ў восень адыходзіць лета,
як у нябыт мае гады сыходзяць...
Быць ці ня быць?
Я абіраю Быць!
І дзівіцца зь мяне чужая зьнічка.
Той сьвет, якім укрыжавана, нібы сьпіць,
і котка скідвае на дол вялікі цьвік,
нібыта цьвеліць
будучага Юду.
|
|
